Liturgie

Eucharistieviering 22 februari 2015

Slotgedachte:

Vastentijd.
Tijd om te bezinnen,
te veranderen,
te vernieuwen.
Tijd om stil te staan,
te bidden,
verder te gaan.
Tijd om te luisteren,
te kijken,
te voelen,
te handelen.
Tijd om dichter bij jezelf te komen.
Tijd om naar anderen te gaan.
Tijd om God weer op het spoor te komen.

Vastentijd.
Tijd om los te laten.
Tijd om vast te houden.
Tijd om los te laten wat doodt en verslaaft.
Tijd om weer vast te houden
wat leven en toekomst geeft.

Overweging

Elke mens
wordt nu en dan
naar de woestijn gedreven.
Een plek waar alles ontbreekt
wat overbodig is.
Soms is de woestijn een cel,
soms een ziekbed,
een ruzie of een zonde.
Maar altijd is de woestijn
het innerlijk gevecht
om als mens te overleven.

Eens kwam de Zoon der mensen
uit de woestijn,
getekend door strijd en door ontbering.
Hij ging zo vastberaden:
zijn spoor is nu nog zichtbaar
in het mulle zand van de geschiedenis.

Hij sprak een woord:
“De tijd is gekomen,
word een ander mens.
Geloof in ‘t blijde nieuws
dat God u heeft gezegend.”

We hebben Hem verstaan
en misverstaan,
beluisterd en dan weer afgewezen.
We hebben Hem,
de eeuwen door,
gekruisigd en aanbeden.

Weer worden mensen
naar de woestijn gedreven…