Slotgedachte:
Als je voelt dat je vastroest
in een patroon van ieder voor zichzelf
en verstrikt raakt
in een woestenij van hebben en houden,
durf dan de woestijn door:
stap voor stap
de weg van mensen opnieuw gaan,
vragen stellen bij je doen en laten,
je heroriënteren
met een ander horloge
en een ander kompas
in de hand,
stil houden bij een vergeten bron
om je andere ik
en die andere mens
als tochtgenoot te treffen,
verder gaan,
met mensen en omwille van mensen,
weer mens worden aan elkaar.
En zakt de moed in je schoenen,
haak dan toch niet af,
vrees niet,
want bij elke exodus
is de Heer met je.
Overweging
Waar leef jij voor?
Een vraag als kind vaak voorgelezen, opgezegd, half begrepen?
Waartoe zijn wij hier op aarde? Waar leef jij voor?
Het antwoord klonk veilig. Was verpakt in een mooie volzin: een verzameling lettergrepen!
Het klonk als een eenstemmig koor.
“Wij zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn”
Gelukkig zijn? God dienen?
De vraag die ik me stel is waar is onze God gebleven?
En hoe kan of moet ik hem dienen?
Is mijn God meer dan een luxe materieel leven?
Ja, ! en daarom moesten we onze katholieke mantra’s uit ons hoofd leren!
En daarom dreunden we onze catechismus op zovele keren!
Maar liefde tussen mensen blijkt telkens weer zo moeilijk te leren.
God ontstaat tussen mensen.
In de ogen van de andere mens - vaak in nood - zie ik UW gezicht God.
Waar leef jij voor? Waar leef ik voor?
Het gaat om het geluk en God dienen.
God ontstaat tussen mensen.
Blijft lastig, maar we mogen en kunnen het iedere dag opnieuw proberen…